به نام حق وباسلام

 (نکته ها و گفته ها)

 «تعارفات روز معلم» 

ما ایرانیان عزیز در تعارف نسبت به هم بسیار دچار افراط و تفریط هستیم. بعضی وقت ها در رد شدن از دری یک ساعت، بفرما، جان من بفرما، شما بفرما و.... بفرما می کنیم. گاهی با هزار ترفند و حیله برای گرفتن کالایی یا سر و دست می شکنیم یا دیگران را دور می زنیم. مناسبت های ما هم دچار این بلیه ی ارضی و سماوی شده اند. تا عرق روز معلم و روز کارگر و هفته ی.... خشک نشده عرض کنم که : همین دو، سه روز پیش میلیون ها پیام حقیقی و غیر حقیقی (مجازی) رد و بدل شد و هندوانه هایی از زیر این بغل به زیر آن بغل و معلمی شغل انبیاست و پیامبر (ص) دست کارگر را بوسید و.... و.... اما مسأله این است که «شأن» و جایگاه معلم از جای خود در رفته است. حال تقصیر زمامداران است تقصیر مردم است تفصیر دانش آموزان بی خیال و بی حال است تقصیر جبر تکنولوژی زمان است تقصیر معلمان چند شغله و.... است.... نمی دانم این در رفتگی شاید به لحاظ بی توجهی به علم و دانش باشد؟ شاید بی توجهی به شخصیت واقعی انسان ها باشد؟ شاید سایه ی سنگین سرعت نوری تکنیک باشد؟ شاید سایه ی سنگین مدرک های سفارشی و پولی و بله قربانی و این جناح و آن جناحی و... باشد؟ شاید برق اسکناس های باباهای پولدار؟؟!! بعضی دانش آموزان باشد . شاید حاصل جنگ هفتاد و دو ملت مدارس گوناگون باشد؟ شاید ارزشمند شدن پول و بی ارزشی سایر ویژگی ها باشد؟ شاید کمرنگ شدن ارزش های دینی و اخلاقی باشد؟ نمی دانم اما «شٱن» معلم با افزایش حقوق حاصل نمی شود با تعارف و پیام و اطلاعیه و... حاصل نمی شود با تقدیر و تشکر و قاب عکس و لوح تقدیر و شندرغاز هدیه و عکس یادگاری آقا رئیس ها حاصل نمی شود «شأن» معلم زمانی جا می افتد که «انسان» و «انسانیت» ارزشمند شود : دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست گفتند یافت می نشود جسته ایم ما گفت آن که یافت می نشود آنم آرزوست شادکام باشید