به نام حق وباسلام
(قرآن پژوهی)
«واژگان و اصطلاحات پر کاربرد در قرآن کریم» ق ١٣
حکیم
این واژه نود و یک بار همراه با صفاتی مانند عزیز، علیم، خبیر، نواب، حمید، واسع، علی، در قرآن کریم آمده است.
حکیم از اسماء خداوند و به معنی  «راست گفتار و درست کردار» است.
حکیم صفت مشبهه است که دلالت بر دوام صفت حکمت دارد.
حکمت در لغت به معنی علم به حقایق اشیاء و عمل نمودن به مقتضای آن است.
حکمت دارای دو رکن است :علم و عمل به مقتضای علم.
خداوند چون علیم مطلق است و عملش به مقتضای علمش حادث و حاصل می شود  «اذا اراد الله شئ کن فیکون» پس حکیم مطلق است.
در ذات خداوند جلب شهوت ها و دفع زشتی ها وجود ندارد، پس علمش خلاف عملش نیست، بلکه مطابق علم است.
مثال :پزشکی که سیگار می کشد، حکیم نیست، فقیهی که گناه می کند، فیلسوفی که به گفته هایش عمل نمی کند حکیم نیست، چون عملش مطابق دانشش نیست.
نتیجه :حکمت خداوند اقتضاء می کند که از خداوند فعل قبیح، عبث و غیر واقعی سر نزند (صاد :١٧ و مؤمنون :١١۵)

حکمت در عرف زبان فارسی
حکمت در زبان فارسی در دوره های گوناگون تطور و تحولاتی داشته است :
حکمت به معنی جامع علوم بودن شخصی مشخص، مانند حکیم ابوعلی سینا، حکیم نظامی، ابوریحان بیرونی، حکیم سنایی و...

حکمت به معنی فلسفه و عرفان نظری و حکیم به معنی فیلسوف یا عارف نظری

حکمت به معنی فلسفه ی اولی یا حکمت عملی (عرفان عملی )

حکمت به معنی علم فلسفه و حکیم یعنی فیلسوف

حکمت به معنی پزشکی و حکیم به معنی پزشک (حکیم باشی)

حکمت به معنی مصلحت اندیشی و حکیم به معنی مصلح و عاقبت اندیش.
با این توصیف ها معنی حکمت، حکیم و سخنان حکمت آموز مشخص می شود.
قرآنی باشید