​

 مفاخر تویسرکان
٣_میر رضی آرتیمانی
نامش محمد و ملقب به میر رضی یا میرزا رضی، میر به معنی سید و میرزا اگر صحت داشته باشد یعنی میرزای دربار شاه عباس.
تخلصش رضی می باشد. اصلش از آرتیمان است و به قولی پدرانش از گیلان به آرتیمان و تویسرکان تبعید شده باشند.
ظاهراً جدش از کارکیایان گیلان است چنانکه در نسخه ای خطی جدش را سید علی کیای گیلانی نوشته اند و سنگ قبری منسوب به این خاندان در مسجد مصلای آرتیمان موجود است.

​

​

اساتید و دوستان او را میرزا ابراهیم همدانی و میر مرشد یا مرشدخان بروجردی دانسته اند و احتمالاً توسط این دو به اصفهان و دربار راه یافته است و منشی شاه عباس شده است (گرچه در این قول شک کرده اند ). 
تولد و فوت رضی به درستی دانسته نیست، اما می توان سال های حیات او را معاصر با شاه عباس و شاه صفی دانست و وفاتش را حداقل سال ١٠۴٠ به بعد دانست گرچه ولادتش به درستی معلوم نیست.
رضی دیوانش نزدیک به ١١٠٠بیت دارد که مشهورترین قسمت دیوان، ساقی نامه و سوگند نامه است. 
از نظر ادب دانان ساقی نامه ی رضی شور خاصی دارد و همین علت شارت آن است. بقیه شعرهایش را متوسط دانسته اند . 
دیوان میر رضی چند بار به صورت کامل، گزیده، خوش نویسی شده منتشر شده است و جلسات و همایش هایی در مورد او برگزار شده و ساقی نامه اش را خوانندگانی در دستگاه های مختلف با شور و نوا خوانده اند. 

​

منابع 
دیوان رضی با تصحیح محمد علی امامی. 
با تصحیح وحید سمنانی 
یاد نامه ی میر رضی آرتیمانی، انتشارات دانشگاه آزاد اسلامی تویسرکان 
یاد مان تویسرکان، حسین انصاری 
مست میخانه ی وحدت ، فرهنگ همدان، محمود صلواتی. 
تاریخ ادبیات ایران، دکتر صفا. 
تذکره های دوره ی صفویه.

​