​

  مفاخر تویسرکان
١_ابوشجاع رودآوری

محمد بن حسین بن محمد ملقب به ظهیرالدین و کنیه ی ابوشجاع در سال (۴٣٧ه.ق) در اهواز به دنیا آمد و در سال (۴٨٨ ه. ق) در مدینه در قبرستان بقیع با ابراهیم فرزند پیامبر اکرم (ص) همجوار شد.
اصل ابوشجاع از روداور (تویسرکان) است و به همین شهرت هم مشهور است.
ابوشجاع، ادیب، شاعر و فقیه بزرگی بوده است که در محضر شیخ ابواسحاق فقاهت خوانده است.
کاردانی، اخلاق و دانش ژرف او، وی را به وزیری خلیفه ی بنی عباس المقتدی بالله (بامرالله) رساند.
وی هفتمین ایرانی شیعه است که دو بار کسوت وزارت عباسی پوشید.
اعتدال، بردباری، عدالت گستری  و خدمتگزاری به مردم همراه با جاری کردن اصول شریعت باعث شد که در زمامداری اش، آرامش بر سرزمین خلافت حاکم شود. 
او فتنه ی اختلاف بین سنی و شیعه را با درایت آرام کرد. 
ابوشجاع وزیری عادل و نیکوکار بود. 
بعد از نماز ظهر تا هنگام نماز عصر، برای عدل گستری ندا می داد و  شکایت ها را دادرسی می کرد. 
به ساخت مسجد و بنای موقوفات اهمیت می داد و خود در این راه می کوشید، یک بار تمام ثروتش را نثار فقرا کرد و نوشته اند که  گاه از راه  فروش آثار خط زیبایش زندگی می کرد. 
بر کتاب  «تجارب الامم» ابن مسکویه، ذیلی نوشت و دیوان شعری به عربی داشت که همه ی این ها در سال ١٣٧٩به کوشش ابوالقاسم امامی در هشت مجلد چاپ شده که مجلد هفتم آن  «ذیل روداوری» نام دارد. 
ظاهراً ابوشجاع با داماد خواجه نظام الملک اختلافی یافت که موجب عزل او به اشاره ی ملکشاه سلجوقی شد. اما تعصب و سخت گیری  و جانبداری خواجه از مذهب حاکم در این امر بی تاثیر نمی تواند باشد. 
اگرچه ، بهانه ی سخت گیری ابوشجاع با اهل ذمه را علت عزلش بیان کرده اند . 
عزل او نه تنها از اقبال مردم نسبت به او نکاست بلکه محبوبیتش بیشتر شد و همین مایه اخراجش از بغداد و تبعیدش به زادگاه گردید. 
ابوشجاع در روداور (تویسرکان) ماند تا ملکشاه و خواجه درگذشتند و او به نیت حج به سرزمین وحی پر کشید و در همان جا  ساکن شد تا مرگش فرا رسید و در مدینة النبی سر در نقاب خاک کشید. 
منابع 
الاعلام:زرکلی
الذریعه :شیخ آقابزرگ تهرانی
وفیات الاعیان :ابن خلکان
الکنی والالقاب:شیخ عباس قمی 
الکامل :ابن اثیر

​

​