به نام حق وباسلام
(قرآن پژوهی)
«واژگان و اصطلاحات پر کاربرد در قرآن کریم»
بهشت (الجنة)
(ق ۶)
بهشت واژه ای است فارسی که اصل آن در زبان پهلوی ویهشت یا ویهشتهو است به معنای جهان نیکو.
فردوس یا همان پردیس هم برابر نهاده ی  «الجنة» است. 
الجنة عربی در قرآن به بهشت ترجمه شده است.
بهشت جایگاه کسانی است که اعمال نیکشان افزون بر کردار زشتشان بوده است.
در قرآن کریم صفات بهشتیان چنین است :اصحاب الجنه، اصحاب الیمین، اصحاب المیمنه.
بهشت (جنةالمأوی) جایگاه متقین و پرهیزکاران است.
توصیف بهشت بیش از دیگر سوره ها در سوره های دهر (انسان)، واقعه و الرحمن آمده است.
برخی از توصیفات بهشت :
بهشت در آسمان نزدیک سدرةالمنتهی است. 
پهنای بهشت به اندازه همه آسمان ها و زمین است. 
در آن جا باغ های نیکو، چشمه سارهای روان، نهرهای زلال و جوی شیر و انگبین است. 
در بهشت نه سرمایی وجود دارد نه گرمایی. 
حوریانی چشم درشت وزیبا رو و بکر نصیب پرهیزگاران است، زنانی که فقط به شوهر خود می نگرند، و کسی قبل از بهشتیان به آنان دسترسی نداشته است. 
شراب سفید بهشتی که نه مستی می آورد و نه عقل را زایل می کند نصیب بهشتیان می شود. 
همه با هم برادرند و رنج و اندوه و خستگی در بهشت وجود ندارد. 
همه ی آرزوهایشان برآورده می شود. 
نام های بهشت :
الآخره، جنات عدن، جنات الفردوس، جنات المأوی، جنات النعیم، جنة عالیه، جنةالخلد، الدار الآخره، دارالسلام، دارالمتقین، دارالمقامه، روضات الجنات، طوبی، فردوس، فضل، یمین و... 
واژه ی « الجنة» ۶۶ بار در قرآن کریم به کار رفته است، البته نام های دیگر هم)بسآمد بالایی دارد. 
اللهم الرزقنا
قرآنی باشید