​

 مفاخر تویسرکان (٢٩) مرحوم سید محمد علی امامی

سید محمد علی (آمندل) فرزند آصفا (صفاءالدین) امامی و برادر شاعر مشهور آضیا (ضیاءالدین) امامی و نوه ی مرحوم میرزا همایون امام جمعه می باشند. ایشان در سال ١٣١١ش در تویسرکان متولد شد. پس از اتمام سیکل اول متوسطه به دانشسرای مقدماتی همدان رفت و بعد از دو سال دیپلم گرفت و معلم شد. در خلال خدمت معلمی، در رشته ی فلسفه و علوم تربیتی دانشگاه تهران قبول شد و بعد از چهار سال لیسانس گرفت. به تهران رفت و در دبیرستان های تهران به تدریس مشغول شد. بعد از مدتی رئیس آموزش و پرورش شهرستان نور مازندران شد و بعد از آن به پاوه می روند. در پایان خدمت به تهران آمده و به عنوان راهنمای تعلیماتی (آموزشی) در شمیران ادامه ی خدمت داده و بازنشسته می شوند. علاقه مندی مرحوم امامی به شعر و ادبیات فارسی، ذوق سرشار خانوادگی، هم نشینی و دوستی با ادبا و شاعران از جمله برادرشان آضیا که اشعار زیبای محلی ایشان به گویش تویسرکانی معروف است، باعث می شود که ایشان به فکر گردآوری، تصحیح و چاپ دیوان همشهری خود میر رضی آرتیمانی بیفتند. چند نسخه با زحمت یافته و کار مقابله و استنساخ را با همکاری برادر و شاعر معروف بیژن ترقی آغاز می کنند. تشویق های ترقی موجب به سامان رسیدن کار شده و سرانجام برای اولین بار دیوان میر رضی در سال ١٣۴۶ش چاپ می شود. مرحوم امامی مقدمه ای جالب و جذاب در ابتدای دیوان می آورند و میر رضی را به جامعه ی ادبی معرفی می کنند. آشنایی ادبا و شعر دوستان با اشعار رضی به ویژه ساقی نامه ی او شارت رضی را دامن می زند و ساقی نامه با نوای نی و آواز طرب انگیز همراه شده و چند خواننده با این نوا دمساز شده و قطعات زیبایی می آفرینند. اگرچه بر دیوان چاپ رضی نکته های انتقادی گرفته اند اما فضل تقدم مرحوم امامی و تلاش های شبانه روزی ایشان علیرغم امکانات آن زمان قابل تقدیر است و حق گزاری شایسته ای می طلبد. بعد از ایشان افرادی دیوان یا منتخب هایی چاپ کرده اند که همگی وامدار این سید بزرگوار هستند. سید محمد علی امامی در سن ٧۶ سالگی در تهران درگذشت و در بهشت زهرا قالب خاکی به دوست سپرد (١٣٨٧ش).

منابع

١ _افاضات شفاهی بستگان.

٢ _شوریدگان ج٢، صحبت الله مرادی.

٣ _مقدمه دیوان میر رضی.

۴ _نقد دیوان های چاپی میر رضی، محمود صلواتی.

​

​

​

​