به نام حق وباسلام
(نکته ها و گفته ها)
«و هو شهر عظمته و کرمته»
مدیریت زمان، تقسیم بندی آن، پیدایش هیأت، نجوم، اختر شناسی و کشف و اختراع تقویم ها در بین ملل مختلف سابقه ای به اندازه ی عمر بشر دارد.
زمان دارای دو ویژگی است :
یک _ذات زمان
دو _ صفت زمان
زمان از نظر ذات قابلیت خاصی ندارد، دقیقه ی امروز با دیروز و فردا برابر است، هر دو ۶٠ ثانیه هستند که در پی هم می آیند و می روند.
امسال با پارسال و دیرینه سال یکسان است.
هر ماه در تقویم های مختلف از ٢٨ تا ٣١ روز است و سال چند هفته است.
زمان ها در ذات یکسان هستند اما در صفات مختلف.
ذات زمان، تقسیم بندی های قراردادی بشر است بر اساس گردش اجرام آسمانی.
اما صفت زمان، توجهی است که به خاطر عظمت رویداد حاصل شده در آن زمان یا یافتن قابلیت خاص زمان در آن لحظه یا دقیقه، ساعت، روز، ماه یا سال، متصف به لحظه ی مبارک، ایام الله، شهر الله، عام.... می شود.
ماه مبارک رمضان یکی از این ماه ها است که ملقب به شهر  «عظمته» و  «کرمته » شده است و  «لیله ی قدر» از هزار ماه بهتر است.
چرا
چون این شب و این ماه مورد توجه حق قرار گرفته اند، صفت زمان قابلیت داده است به لحظه، ساعت، روز، ماه و... ، نه ذات زمان، ذات روز و ماه همان روز و ماه گذشته و آینده است. تفاوتی نکرده است، اما زمان، صفت بزرگی و جلالت یافته است.
به همین دلیل است که ما در ماه مبارک، در راه خدا فعالیت هایی داریم، توفیقاتی داریم که در روزها و ماه های دیگر نداریم.
ایام الله این گونه است  «فذکر ایام الله».
شهر الله همان ایام الله است.
نتیجه
انسان آگاه و مسلمان زیرک کسی است که از صفت زمان بیشترین بهره را ببرد و گرنه ذات زمان خاصیتی ندارد. سپری کردن عمر است.
ناصر خسرو گفته است :
دیر بماندم در این سرای کهن من
تا کهنم کرد صحبت دی و بهمن
خسته از آنم که شصت سال فزون است 
تا به شبان روزها همی بروم من
ای به شبان خفته، ظن مبر که بیاسود
گر تو بیاسودی این زمانه زگشتن
شادکام باشید