آثار فرهنگی تویسرکان
 «رمضان در تویسرکان ٢»
دو _حلول ماه مبارک
اعلام ماه مبارک توسط مراجع از قم به وسیله تلفن، تلگراف، نماینده و این اواخر رادیو به اطلاع مردم می رسید.
البته برخی از متشرعان هم برای دیدن ماه (ماه بونی) به ارتفاعات اطراف شهر ، بالای ساختمان ها و گلدسته ها می رفتند.
شب اول، شب اول نیت خوانده می شد.
ماه رمضان آغاز می شد، قسم بزرگترها  «به این زبان روزه» بود و کوچکترها برای اثبات روزه بودن، زبانشان را به همدیگر نشان می دادند، اگر سفید و خشک بود، علامت روزه بود وحرفش اثبات می شد.
مردم چند دسته بودند:
گروه زیادی متدین ها و روزه گیرانی که متشرع به احکام شریعت و عامل به احکام دین و حضوری فعال در نماز و مسجد و منبر.
گروه دوم، روزه گیر، ولی مشغول کارهای روزمره، اما در شب های عزیز (١٩و٢١و ٢٣)اهل مسجد و احیاو منبر.
گروه سوم، بزرگان روزه بودند ولی فرزندان کوچک و بزرگ می خوردند.
گروه چهارم، روزه نمی گرفتند، نه به خاطر  دهن کجی به دین و مذهب یا مسائل اجتماعی و اقتصادی و... یا آگاهی نداشتند یا در خانواده های مقید، تربیت نشده بودند.
گروه ششم، آنان که از نظر شرعی مرخص بودند.
گروه هفتم، صاحبان حرفه های سخت و دشوار بود مثل کارگران ساختمانی، نانواهاو... که توجیه آن ها سختی کار بود. 
جالب است که این گروه های روزه نگیر هیچکدام تظاهر به روزه خواری نمی کردند و حرمت ماه را نگه می داشتند.
با شروع ماه، مساجد رونق می گرفتند، به ویژه قسمت های خانم ها، گاه جا گیر نمی آمد.
خانم ها که جایشان مشخص بود، اما مردها توجهی به این مسائل نداشتند و هر جا، جا بود، نماز می خواندند.
مشتری های ماه مبارک (یک ماه خدمت ها) در صف های آخر و مسجدی های دائم، در صف های اول به بعد جای داشتند.
هر سه وعده اذان گفته می شد. مدتی هم هنگام سحر، سوت کارخانه کبریت افسر مرحوم حاج علی اصغر خدادادی، مردم را آگاه می کرد...