آثار فرهنگی تویسرکان
«رمضان در تویسرکان ۴»
در ماه مبارک به خاطر نبود وسایل ارتباطی و حمل و نقل، محدودیت غذا و میوه وجود داشت.
افطار و سحری مردم آبگوشت بود که به شکل های مختلف با افزودنی هایی طعم و مزه اش را متنوع می کردند. اگر فصل سبزی تویسرکان بود با سبزی خوردن و اگر زمستان بود، پیاز، ترپ، ترشی و دوغ همراه آبگوشت بود. بعد از افطار هم شب چره (شوچرب) مثل پره قیسی، مویز، مغز گردو، تخمه یا در منزل و سر کرسی می خوردند یا در مسجد و یا در کوچه پس کوچه ها هنگام گردش شبانه ی ماه رمضان.
 رسم بود  دختر ها و خانم ها به مسجد می رفتند و پسرها و پدرها یا به مسجد یا به بازار و خیابان.
در تابستان مصرف میوه های آبدار به ویژه هندوانه، خیار و انگور که محصول خود شهر و اطراف آن بود، زیاد می شد.
غذای مخصوص ماه مبارک  «کوفته ریزه» بود، مخلوطی از آرد نخود و سایر مخلفات به صورت گلوله ای (به اندازه توپ پینک پنک) درست می کردند، داخل روغن سرخ کرده و کمی آب و لپه و... اضافه کرده و به شکل های مختلف مصرف می کردند.
نزدیکی افطار، بوی سرخ کردن و پختنش  در همه ی کوچه ها به مشام می رسید.
رسم دیگری که مخصوص ماه رمضان بود و از روستاها شروع می شد، پختن نان و گرده بود.
اهالی روستاهای اطراف برای مالکان، فامیل ها، طرف های تجاری و مالی، هم دوره های سربازی و عتبات و مکه، معلمان و روحانیان و بزرگان اهل حل و عقد گره ها و مشکلات و... برای کسب ثواب و ادای احترام چند عدد نان لواش مرغوب و چند  گرده مغزی و گرده ی ساده که حاصل مزرعه و دست پخت خودشان بود، هدیه می آوردند.
هدیه گیرندگان هم، به پاس قدردانی، کله قند ، شاخه نبات، قواره ای پارچه، لباس و به ندرت  مبلغی پول به اصطلاح  «به جای آن» می گذاشتند.
در ماه مبارک، غالباً بازار و دکان خلوت بود، روستاییان کمتر شهر می آمدند، شهری ها هم، کارهای پر هزینه و خرید و فروششان به قبل و بعد ماه موکول می شد، بنابراین مغازه داران   فرصت و فراغتی می یافتند و اوایل صبح یا بعد از ظهرها  چند صفحه قرآن پشت دخل مغازه تلاوت می کردند، صحنه ی جالب، آموزنده و عبرت انگیزی بود. به ویژه برخی تجار و معمرین بازار با کلاه پوستی، قبا و محاسن سفید با صدایی که به گوش می رسید، تلاوت های زیبایی داشتند. اگر مشتری می رسید، خرید و فروش انجام  و دوباره تلاوت آغاز می شد.
البته در منازل، مسامد و حسینیه ها هم یا در قالب هیأت یا  «جلسه» قرائت قرآن انجام می شد، بعضی وقت ها همان مبلغ مسجد، سرپرست بود یا معلمان قرآن مسمد و محل زحمت این کار را می کشیدند.