آثار فرهنگی تويسرکان
 «رمضان در تویسرکان ۶»
شب های ماه مبارک، با شب های دیگر ماه ها متفاوت بود. 
در تویسرکلن مغازه ها غالباً با غروب آفتاب و حتی برخی بعد از اذان ظهر تعطیل بود. 
مشتریان اکثراً اهالی روستا بودند که صبح برای خرید می آمدند و ظهر بر می گشتند. نیازی هم به برق و لامپ و... نبود، درهای چوبی مغازه ها بسته می شد و بعد از شام کمتر انسانی در خیابان دیده می شد مگر کسانی که یا به شب نشینی می رفتند یا برمی گشتند. 
البته خراباتی ها و... دیده می شدند. 
در ماه مبارک مسجدی ها، کوچک و بزرگ به  مسجد می رفتند و گروه هایی هم به کوچه و خیابان می آمدند، قدم می زدند، خوردنی می خوردند، به قهوه خانه هایی که شب ها باز می شد می رفتند،  
باستانی کارها به زورخانه می رفتند وبچه ها هم که دسته دسته از این کوچه به آن کوچه، سر مصلی ها، میدانچه ی محلات و... مشغول بازی و سر و صدا بودند. 
برخی قهوه خانه ها نقال داشتند که مرشد نامیده می شد، البته با مرشد زورخانه فرق داشت. 
مرشدها داستان هایی از شاهنامه، حمزه نامه، امیر ارسلان، مختارنامه نقل می کردند و در شب های عزیز (قدر) و ایام سوگواری داستان ها حماسه های مذهبی بود و اشعاری در مدح و مقبت مولا می خواندند. 
انعام مرشد را هم مردم  می دادند یا قهوه چی برای جذب مشتری چیزی پرداخت می کرد یا مرشد محل خواب و غذایش قهوه خانه بود. مرشد معروف آن سال ها، مرشد میمنت بود. 
قهوه خانه هایی که مرشد نداشتند، بساط درنا بازی، شا شا بازی، پر و پوت، گاهی تخته نرد، برقرار بود. 
حمام ها هم شب ها باز بود (مردانه) و گروهی برای نظافت یا وقت گذرانی و تفریح (به ویژه در زمستان) به حمام می رفتند، برخی حمام ها تا سحر هم باز بودند. 
نیم ساعت به اذان صبح مانده، در مساجد باز می شد، اذان صبح به گوش می رسید، نماز خوانده می شد، گاه جلسات تلاوت قرآن. برگزار بود یا تک و. توکی از کاسب ها تا هنگام باز کردن مغازه در مسجد قرآن می خواندند. 
ساعت کوکی کم بود یا نبود، برخی احساس مسئولیت کرده همسایه ها را بیدار می کردند یا مناجات خوان ها با صدای بلند مناجات خود این کار را می کردند. 
در برخی محلات شیپور می زدند، در مولستان مرنوم استاد داوود معماری سحرها شیپور می زد، بعد استاد ولی بنا، مرحوم کل اصغر ربیعی در باغوار اذانچی و بیدارکننده بود. 

گاهی با صدای بلود اعلام می کردند  «آب است و تریاک» یعنی به این اندازه از وقت فرصت دارید.