به نام حق وباسلام

(دل نوشته های سفر حج ١۴٠۴)

 «١٣ _ سعی» ق دوم

هاجر می رود، می دود، هروله می کند، می نگرد

آب است یا سراب؟

اما

در هر دور، دست خالی و ناامید برمی گردد!!!

خدایا از هاجر چه می خواهی؟ 

آزمایش است؟ 

خالص سازی هاجر است؟ 

چله نشینی و از چله رها شدن است؟ 

حرکت، رسیدن و وصال است؟ 

اثبات ناتوانی بشر و توکل و اعجاز است؟

کوشش است برای همسویی یا کشش؟

تا که از جانب معشوق نباشد کششی 

کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد (٢)

اما 

هاجر امیدوار است 

او تاکنون دانسته است حسادت  «هوو» او را آواره ی کوه و بیابان نکرده است 

یکی دیگر از آزمون های ابراهیم است. 

این بار برای اهل و عیالش

 «قوا انفسکم و اهلیکم... » (٣)

 آن که با ابراهیم است، آن که ابراهیمی است، باید آزمایش شود. 

مگر حج هم حج ابراهیمی نیست؟ 

پس، حاجی هم باید آزمایش ها پس بدهد. 

سفر، رنج سفر، طواف، سعی، عرفات، منی، مشعر و.. 

تشنگی، گرما، بی خانمانی و... 

گرچه امروز 

سعی در زیر سقف و خنکای کولرهای گازی و پنکه های دیواری، سعی هاجر را به فراموشی سپرده است. 

سعی یعنی ساییدن پا بر سنگ و ریگ بیابان نه بر سنگ مرمر و کاشی. 

دیگر کجاست آفتاب سوزان و درشتی راه؟ 

کجاست کوه مروه و صفا؟ 

حاجی از آب سرد کن ها، آب زمزم می نوشد و از عطش هاجر و اسماعیل غافل است. 

حاجی در هر دور ۴٢٠ متر را به راحتی می پیماید  اما هاجر چی؟ 

مینیاتوری است از سعی هاجر. 

هاجر، زنی بود تنها، پیمود و آزمایش شد.

ما چه شدیم؟ 

آیا ما مردان و زنان زائر هم آزمایش شدیم؟

ما از مروه و صفا ماکتی می بینیم و راهی می رویم. 

سعی، یعنی تلاش، راه و کوه و بیابان وسیله است 

باید کوشید 

صفا «لله» است و مروه  «الیه» است  «انا لله و انا الیه راجعون»

هنوز هم اسماعیل تشنه است، 

هاجر نا امیدانه به سوی کودک می آید 

خسته و تشنه و پریشان 

و

ناگاه

 آب، آب!!! 

اعجاز رب البیت 

از زیر پاهای فرزندش آب می جوشد 

ترنم دل انگیز آب 

هاجر چشم هایش را می مالد 

خواب است یا رؤیا؟ 

خستگی و پریشانی او را دچار توهم کرده است.

دستی بر آب می نهد 

آیا آب است 

سرد و گواراست 

مشتی آب بر چهره ی اسماعیل می پاشد 

او دهانش را باز می کند 

قطراتی در حلقش می چکاند 

این ماهی به کویر افتاده 

دست و پایی می زند 

جانی می گیرد 

و، هاجر بیمناک است، نکند آب خشک شود، 

نکند لحظه ای باشد، نکند... 

زود دورش را سنگ چین می کند و  «زم زم» را می سازد 

و نامش زمزم می شود (سنگ چیده) 

یا به قولی نادرست، بس بس

به هر نامی و به هر معنی، زمزم ، زمزم است. 

اعجاب خلقت، معجزه ی آشکار رب جلیل برای اهل و عیال بنده اش خلیل 

ادامه دارد