به نام حق وباسلام

(دل نوشته های سفر حج ١۴٠۴)

١٨ _ مکه، مدینه، دیروز، امروز» ق چهارم

و از کعبه و مسجدالحرام که جدا می شوی، خیابان ها و بزرگ راه های پر از اتومبیل های خارجی با رانندگانی که هنوز دشداشه، عقال و به قول ما چفیه ی قرمز می بندند یا کت و شلوار و کر اوات بی حالی بر گردن دارند و تک سرنشین می تازند (شاید فکر می کنند خوشبخت ترین انسان های روی زمین هستند، اما تا زمانی که نفت دارند، عزیزند و بعد...)

و بزرگراه ها نه به نام بزرگان اسلام، که به نام بزرگان آل سعود نامگزاری شده اند و برخی خيابان های متوسط و کوچک به نام صحابه ی پیامیر و خلفا، مثلاً شارع  «علی ابن ابطالب» والسلام، پسوند و پیشوند هم ندارد. یا  «حسن ابن علی»

و مساجدی که فراوانند و با یک مٱذنه یا مناره  (گلدسته) خودنمایی می کنند.

همه از جنس سنگ و سیمان با حیاط های وسیع و سرویس های بسیار نظیف و مرتب.

البته با وضو و نمازی آلوده به بدعت.

و مغازه ها و هایپر مارکت ها و سوپری ها با انواع کالاهای چینی و سایر کشورها، در اطراف هتل ها، خودنمایی می کنند.

این ها که گفتیم برای زائری که با آن سابقه از تاریخ اسلام وارد می شود کمی دیر هضم است یا شاید نماد و نمونه ی کشوری پیشرفته و غرب نمون باشد. 

این جا مکه است، این ساختمان های بلند مرتبه که با آسمان همسایه شده اند،

اتوبوس های فراوان، برای حمل و نقل حاجیان با آرم هایی به عربی و انگلیسی که همه جا دیده می شوند. این ها جانشین شترها شده اند و بوق های پی در پی و ممتدشان، وارث ناخلف و نامشروع زنگ و درای کاروان ها.

زائر به دنبال شعب ابی طالب، محله ی بنی هاشم، مکان های غزوات پیامبر، مسجد و منبر پیامبر. صفه و اهل صفه، مساجد لیف خرمایی، اذان بلال و... می گردد، اما دیگر خبری نیست.

نمادها و آثار صدر اسلام به اجبار یا اختیار محو شده است،

و در مدینه، مسجدالنبی و گورستان بقیع غریبانه سر در گوش هم نهاده اند و از غربت تربت پاک چهار امام معصوم خبر می دهند.

البته در کنار این چهار امام.، بزرگان دیگری هم آرامیده اند.

یثرب مدینة النبی شده هم، با کمی تفاوت، همین وضع را دارد

کو آن کوچه های تنگ و باریک قدمگاه رسول رحمت، کو آن ناله های غریبانه علی در نخلستان ها،

کو خانه ی گلی فاطمه، آن در نیم سوخته، آن چادر خاکی، 

آن دست به ناحق به ظلم بلند شده ی قنفز.

آیا در همین نزدیکی است؟ 

آیا آن جایی است که مٱموران سعودی فرصت نمی دهند دو رکعت نماز با حال بخوانی؟ 

آیا در محاصره ی دوربین های فوق پیشرفته است؟ 

نمی دانم 

خانه ی بی بی، قبر بهترین زنان عالم کجاست؟

دوست دارم فریاد بزنم، اما 

هلت می دهند: رو، رو 

فریاد در گلو می شکند، بغضی جانکاه قلبت را تسخیر می کند و. قطره اشکی خنک  این دیار غمناک را آبیاری می کند.

باید رفت، باید عبور کرد، از همین جا و از تاریخ

باید دل کند

ادامه دارد