تویسرکان | آثار فرهنگی تویسرکان _ کارخانه ها و کارگاه ها

آثار فرهنگی تویسرکان _ کارخانه ها و کارگاه ها - کارخانه های چوب بری

آثار فرهنگی تویسرکان
٢٨ _ کارخانه ها و کارگاه ها
٢٨_٣ کارخانه های چوب بری
صنعت چوب در گذشته از اهمیت فوق العاده ای برخوردار بود. می توان گفت صنعتی، هم پای پتروشیمی امروز.
چوب هم منبع درآمد بود، هم سوخت بود، هم مواد اولیه ابزارها و وسایل مختلف بود، هم از ارکان اصلی مصالح ساختمانی بود و هم...
این اهمیت چوب باعث شده بود که حرفه هایی ایجاد شود، مانند کاشت، داشت و برداشت درختانی مانند صنوبر (سفید چوب یا سپیدار )، مروار، گردو، بادام و زردآلو و...
بیشه هایی با انبوه درختان وجود داشت (غالباً در جوار رودخانه های کرزان رود، گزندر و قلقل رود) که چند سال یک بار ریخته می شد و دوباره سبز می کردند.
خوراک اولیه کارخانه های چوب بری این بیشه ها بودند (چه در شهر و چه شهرهای دیگر).
کارخانه ی چوب بری مرحوم حاج عیسی بیات، ابتدای خیابان شریعتی و بعد از خیابان کشی در انتهای خیابان شریعتی، یکی از این کارخانه ها بود.
کارخانه دیگر مربوط به کل سعدی (حاج صدرالله بیات) بود در خیابان فیاض بخش.
این کارخانه ها چوب را می بریدند و هر صنفی چوب مورد نیاز خود را خریداری می کرد.
چند کارگر در کارخانه چوب می بریدند، جعبه می ساختند وگاه کوره ی ذغال سازی هم دایر بود. .
موارد مصرف چوب عبارت بود از :
چوب سقف و ستون خانه ها
در و پنجره
وسایل کارگاهی
لوازم خانگی
مبل و منبت
چوب برای خراطی
هیزم و ذغال (مغازه داران چوب های پرتی اره ها را به نام «گر» در پیت یا بخاری یا منقل کرسی مغازه مصرف می کردند.)
خاک اره هم سوخت بخاری های خاک اره ای بود.
افزون بر کارخانه های چوب بری، چند چوب فروشی هم در شهر فعالیت می کردند و چند مغازه ی ذغال فروشی هم دایر بود که ذغال کرسی و ذغال کبابی می فروختند.
در آن زمان ما نه تنها واردات چوب نداشتیم، بلکه چوب را به استان های همجوار هم صادر می کردیم.