آثار فرهنگی تویسرکان
٢٢ _ میزان، میزان داری و میزان های تویسرکان
در گذشته مغازه های بزرگی به حق العمل کاری مشغول بودند. این حق العمل کاران واسطه ای بودند بین فروشندگان و خریداران و در ازای عرضه و در اختیار نهادن ملک و مغازه، مبلغی به عنوان حق العمل از فروشنده و خریدار یا تنها فروشنده دریافت می کردند.
حق العمل کاری، بیشتر شامل انواع  لبنیات، محصولات جالیزی، میوه های مختلف، سبزیجات و خشکبار بود. گرچه در مورد مواد دیگری هم رواج داشت.
این حرفه در تویسرکان میزانداری، مکان را میزان و صاحب مغازه را میزاندار می خواندند.
میزان ها به نام صاحبان آن ها مشهور بود، مثل میزان سید موسی، میزان اسدی، میزان خرمی، میزان عباسعلی و...
فروشندگان که عموماً روستاییان تولیدکننده یا باغداران و دامداران اطراف شهر بودند، مواد تولیدی خود را در ظروف چوبی (برای انگور)، حصیری برای میوه(کرتله، سبد، توجهtouje )، فلزی برای لبنیات و میوه ها (قابلمه، دوله،مجمه، برای توت، شروه، پنکه =ظروف استوانه ای در دار برای کره)، سفالی (گاییش، قوزوله، تغار، لوجین و...)، پارچه ای (کیسه مدخال، جوال ) ریسمانی (تور برای خربزه، هندوانه و خیار) ، پوستی (مشک و خی برای روغن، آلوبخارا، دوغ و...)، تخته ای (طبق، سینی، جعبه) و این اواخر ظروف پلاستیکی (زنبیل و...) به مغازه می بردند (پای میزان می بردند)، و در درون و بیرون مغازه می چیدند، خریداران با توجه به نیاز و توان  (از نظر وزن و قیمت) کالا را انتخاب می کردند، میزان دار ظرف را توزین می کرد (می کشید)، آن را وا می زد (وزن ظرف را کم می کرد، پول را دریافت و بعد از کم کردن حق خود، باقیمانده را در دفتری به نام صاحب کالا می نوشت تا در نیمه ی روز حساب و کتاب بکنند. 
خریدار محصول تولیدی را به خانه برده، خالی می کرد و گاه اگر کالا نامرغوب بود یا برمی گرداند یا مقداری از قیمت کم می کرد و ظرف را برمی گرداند. 
وسیله ی توزین محصولات کم حجم و کم وزن ترازو های محلی بود یا قپان. 
ترازوها تشکیل شده بود از دو کفه ی حصیری یا فلزی که از جانبین کفه با ریسمان به دو طرف میله ای چوبی یا فلزی متصل شده بودند، ترازودار یا خود میزاندار کالا را در یک کفه و سنگ ها یا اشیاء توزین شده به مقدار من، نیم من، چارک، پنجای، سیر، کیلو و گرم (در این اواخر) را  در  کفه ی دیگر می گذاشت و با دستگیره ای که در وسط میله ی چوبی یا فلزی بود از زمین بلند می کرد و در صورت سنگینی هر کفه با افزایش و کاهش سنگ یا کالا، ترازو را میزان می کرد. گاه ترازوها از سقف آویزان بودند و نیازی به بلند کردن میله ی محور نبود. 

قپان برای توزین کالاهای پر حجم و وزن استفاده می شد که در مدخل حرفه ها، قپان و قپاندار خواهد آمد. 
ظاهر و گردش کار میزان ها در نگاه اول بسیار ساده بود، اما کارکرد اقتصادی آن ها بسیار مهم و قابل توجه است که می توان گفت بنگاه های اقتصاد و سازمان های  عریض و طویل امروز نتوانسته اند جای آن ها را بگیرند. 
٢٢ _ ١ ویژگی های میزان ها
یک _ کالای تولید شده، مستقیم و بدون واسطه به دست مصرف کننده می رسید.
دو _ تولید کننده در کمترین زمان به بهای کالا دسترسی داشت.
سه _ قدرت انتخاب مصرف کننده زیاد بود.
چهار _ اگر کالا، مشکلی داشت (زیر و رو، فساد، کال بودن و...) یا برگردانده می شد یا از بهایش کم می کردند.
پنج _ قیمت کالا را عرضه و تقاضا مشخص می کرد، اگر کالایی بهایش بالا بود تا ظهر می ماند و کسی نمی خرید.
شش _ کالاها غالباً تولید بومی و شهر بود و مردم، فقیر و غنی می توانستند بخرند و چیری به نام نوبرانه و کالای لوکس مطرح نبود که فقر ببیند و غصه بخورد.
هفت _ میزاندار چون حق العمل می گرفت، داوری منصف بین فروشنده و خریدار بود. 
هشت _ کالاها دور ریز بسیار کمی داشتند به خاطر تازگی، قیمت مناسب و نماندن در مغازه و دست به دست نشدن بین واسطه ها 
نه _ فروش کالا رقابتی بود، تولیدکننده مجبور بود کیفیت تولیدش را بالا ببرد، مثلاً میوه یا لبنیات شخصی که تولیدکننده ی خوبی بود با قیمت بالا و خیلی زود فروش می رفت 
ده _ افزایش تولیدات بومی، جلوگیری از واردات بی رویه، حاصل این میزان ها بود. 
یازده _ کیفیت تولیدات بالا بود، طعم، مزه، ارگانیک بودن و... مثل ماست جولستان، نان گل آباد، سیب شاهه ی سرکان، توت آرتیمان، انگور جیجانکوه و مالیچه و... 
متاسفانه در این اواخر برخی از جانشینان میزان دارهای اولیه، با خرید کلی کالا و تقسیم آن ها در ظرف های کوچک برخی از این معادلات را به هم ریختند و همین امر از یک سو و تسهیل وارد کردن میوه و تره بار و لبنیات اصلاح شده و کارخانه ای  شهرها و کشورها از سوی دیگر موجب نابودی این مکان ها شد که کارکرد اقتصادی سالم و مفیدی داشتند. 
٢٢ _ ٢ میزان های معروف 
_ میزان حاج عباسعلی رحیمی، ابتدای خیابان شهید باهنر، ابتدا خود ایشان بعد توسط حاج میرزا آقا فرزند ایشان و بعد توسط حاج عزت، داماد حاج میرزاآقا 
_ میزان اسدبگی ، روبروی میزان رحیمی، مرحوم شمس الله اسدبگی  
_ میزان مرحوم  محمود بیات، کمی پایین تر از رحیمی، بعد توسط فرزندشان مرحوم محمدعلی بیات و شریک آن ها  مرحوم مرتضی محمدبیگی. 
_ میزان مرحوم کاکا  جهانی کمی پایین تر از اسدبگی ، بعد توسط فرزندشان مرحوم لطف الله جهانی 
_ میزان  مرحوم سید غلام موسی زاده، ابتدای خیابان انقلاب، بعد  توسط فرزند ایشان مرحوم سید صفا 
_ میزان خرمی، کمی پایین تر از موسی زاده، مرحوم حاج هادی خرمی 
_ میزان حاج محمود بیات، ابتدای خیابان شریعتی، بعد فرزند ایشان مرحوم حاج بهبود بیات. 
_ میزان  مرحوم صدرالله  اسدی، اواسط خیابان شهید باهنر (داروخانه بهزیست) 
_ میزان  آقای منصور بیات، نبش خیابان ولایت (هنوز دایر است) 
_میزان  مرحوم شیخ محمد حسین شمس اللهی، دور میدان امام 
البته برخی از این میزان ها امروز کارکرد مغازه خواربار و خشکبار فروشی پیدا کرده اند و برخی تغییر شغل یافته اند.