آثار فرهنگی تویسرکان _ صنایع و حرف عصاری (روغن کشی)

آثار فرهنگی تویسرکان
٢٧ _ صنایع و حرف
٢٧١۴عصاری (روغن کشی)
قبل از پالایش و همگانی شدن استفاده از نفت و اختراع و گسترش صنعت برق، انسان برای روشنایی و گرما از سوخت های فسیلی، چوبی و روغنی استفاده می کرد.
سوخت روغن به خاطر هزینه بری مخصوص روشنایی بود.
سوخت روغنی یا منشاء حیوانی داشت مثل چربی حیوانات (پیه ، دنبه، چربی زیر پوست ماهی ها و حیوانات دیگر) یا منشاء گیاهی مثل روغن کشیدن از کرچک، کتان، کنجد، آفتابگردان و...
برخی از روغن های گیاهی هم در طب سنتی کاربرد داشتند، مثل روغن بادام، روغن کرچک و...
از پیه برای روشنایی در چراغ هایی به نام پیه سوز (پی سوز) استفاده می شد و روغن برزک یا برز، که عصاره ی نوعی کتان بود در چراغ های بزرگتر.
در کنار این دو سوخت روغنی، استفاده از موم هم برای ساخت شمع مومی و کافوری برای نور دهی معمول بود.
روغن های گیاهی چون مصرف زیادی داشت در کارگاه هایی به نام عصاری تولید می شد.
چند کارگاه عصاری در تویسرکان و سرکان دایر بود که روغن کرچک، کنجد و برز می گرفتند.
اساس کار، گردش سنگ بزرگی به وسیله یک حیوان بود که حول محور ثابتی می چرخید، دانه ها را خرد می کرد و روغن از شیاری فرو می رفت و در ظرفی جمع می شد.
توضیحات بیشتر در کتاب تویسرکان آقای گل محمدی آمده است.
روغن کشی جای پایی در فرهنگ مردم هم باز کرده بود، ابیات، متل ها و ضرب المثل هایی در این باره آمده است :
اسب عصاری نیستم
اسبه عصاری می کرد
به جای شمع کافوری چراغ برز می سوزد
و...
قبل از پالایش و همگانی شدن استفاده از نفت و اختراع و گسترش صنعت برق، انسان برای روشنایی و گرما از سوخت های فسیلی، چوبی و روغنی استفاده می کرد.
سوخت روغن به خاطر هزینه بری مخصوص روشنایی بود.
سوخت روغنی یا منشاء حیوانی داشت مثل چربی حیوانات (پیه ، دنبه، چربی زیر پوست ماهی ها و حیوانات دیگر) یا منشاء گیاهی مثل روغن کشیدن از کرچک، کتان، کنجد، آفتابگردان و...
برخی از روغن های گیاهی هم در طب سنتی کاربرد داشتند، مثل روغن بادام، روغن کرچک و...
از پیه برای روشنایی در چراغ هایی به نام پیه سوز (پی سوز) استفاده می شد و روغن برزک یا برز، که عصاره ی نوعی کتان بود در چراغ های بزرگتر.
در کنار این دو سوخت روغنی، استفاده از موم هم برای ساخت شمع مومی و کافوری برای نور دهی معمول بود.
روغن های گیاهی چون مصرف زیادی داشت در کارگاه هایی به نام عصاری تولید می شد.
چند کارگاه عصاری در تویسرکان و سرکان دایر بود که روغن کرچک، کنجد و برز می گرفتند.
اساس کار، گردش سنگ بزرگی به وسیله یک حیوان بود که حول محور ثابتی می چرخید، دانه ها را خرد می کرد و روغن از شیاری فرو می رفت و در ظرفی جمع می شد.
توضیحات بیشتر در کتاب تویسرکان آقای گل محمدی آمده است.
روغن کشی جای پایی در فرهنگ مردم هم باز کرده بود، ابیات، متل ها و ضرب المثل هایی در این باره آمده است :
اسب عصاری نیستم
اسبه عصاری می کرد
به جای شمع کافوری چراغ برز می سوزد
و...