تویسرکان | آثار فرهنگی تویسرکان - جایگاه های عرفا، صوفیه و دراویش-چمن شیخ چغندر

آثار فرهنگی تویسرکان - جایگاه های عرفا، صوفیه و دراویش-چمن شیخ چغندر

آثار فرهنگی تویسرکان
٢ _جایگاه های عرفا، صوفیه و دراویش
٢_ ١چمن شیخ چغندر
در فاصله ی بین پایین محله ی پایین تا امامزاده زید، جنوب پل، باغچه ای بود پر آب، مصفا و دارای نزهتی خاص با چناری چند صد ساله که به نام چمن شیخ چغندر معروف بود.
شیخ ابراهیم لر، قلندری بوده است خانه به دوش، اهل لرستان که اثر مکتوبی در مورد او وجود ندارد و غالباً شرح حالش، نقل قول شفاهی است.
یک مورد این است که روزی به آیت الله شیخ علی آقا محمدی گفت :می خواهی دستت را در دست خدا بگذارم (موهای دسته بیلم نم دس هدا)، شیخ پرسید: چگونه؟ گفت فردا صبح تو از در خانه ات (سرمصلای پایین محله) جارو کن و بیا به طرف شازید، من هم جارو می کنم به طرف شهر، هر جا به هم رسیدیم، آن جا دستت را در دست خدا می گذارم. ظاهراً اشاره ای داشته است به بحث عشق و عقل،یا زاهد و رند، زیرا که عاشق در فکر نام و ننگ نیست اما عاقل هست.(یاد آور داستان شیخ ابوسعید ابی الخیر و خواجه حسن وزیر)، شیخ علی آقا مجتهدی مسلم و شناخته شده در غرب کشور بوده است.
به هر حال شیخ ابراهیم که به خاطر سرخی چهره از طرف عوام به این نام (شیخ چغندر )خوانده می شد در آن باغ با صفا به سیر و سلوک مشغول بوده و آن چمن و منزلش چون خانقاه گونه ای محل دیدار اهل دل بوده است.
بعد از شیخ و تاکنون به چمن عبدالله خان مشهور شده است و سودجویان چنارش را قطع کرده و فروختند.
چمن یا چمند از لغات کهن فارسی است که در تاریخ بیهقی هم آمده است.
در اصطلاح به قسمتی از باغ می گویند که در حدود یک متر از سطح زمین بلندتر بوده و دیواره ی اطرافش را با سنگ چیده باشند، غالباً حوضی در وسط و اجاقی در کنارش وجود داشته و ایوان اتاقک یا خانه ی صحرایی محسوب می شده است.
محل پذیرایی میهمان بوده وبا گلکاری آن را تزیین می کرده اند.
امروزه «سنگ بندی» یا به گویش شهر «سنگ ونی» نامیده می شود.
در نبود سیمان و...قسمتی را با گل رس، گل اندود می کردند تا محلی صاف و صیقلی شود و بتوانند زیر انداز پهن کنند و اطرافش را پرچین می زدند، به این سطح صاف «ناویه» naoueh می گفتند.